Stotteren

Bij stotteren is het in gang zetten van de spraakspieren verstoord (dit laten bewegen van de spraakspieren gebeurt te vroeg of te laat). Bij het stotteren kan er sprake zijn van gemakkelijke herhalingen van woorden en lettergrepen. De spreker kan dan wel gemakkelijk zijn verhaal vertellen. Daarnaast kan er ook sprake zijn van gespannen stotteren, waarbij het b.v. veel kracht kost, om een bepaalde klank te zeggen.

De aanwezige stotterstoornis kan variëren licht tot ernstig. Zo kan het zelfs zijn dat iemand met een lichte stotterstoornis een ernstige stotteraar lijkt. Hoe kan dat nou? Een lichte stotteraar stottert niet altijd, maar blijkt hij een hekel aan zijn stotteren te krijgen. Dan gaat hij er bijvoorbeeld tegen vechten. Doordat het stotteren meer gespannen wordt, klinkt het stotteren ernstig. De spreker blokkeert in zijn spreken. Hij kan niet gemakkelijk doorpraten. Zonder het vechten, verdwijnt de spanning en kan hij gemakkelijk stotterend doorspreken, waardoor het stotteren minder ernstig lijkt. Andersom kan ook. Iemand met een ernstig stotterstoornis kan een lichte stotteraar lijken, doordat hij gemakkelijk stotterend spreekt.

Stotteren kent dus vele uitingsvormen van licht gemakkelijk stotteren tot licht gespannen stotteren, van matig gemakkelijk stotteren tot matig gespannen stotteren, van ernstig ontspannen stotteren tot ernstig gespannen stotteren. Daarnaast kan het stotteren worden uitgelokt door de factoren:

• Spanning: leuke spanning (b.v. een feestje). Vervelende spanning (ergens tegenop zien)
• Snelheid: een te hoog spreektempo, te veel dingen moeten doen in een kort tijdsbestek.
• Taalstoornis: bijvoorbeeld het kennen van te weinig woorden, moeite met het maken van een juiste
  zin.